Ik wil nog even doorgaan op de reeks verschenen in le Quotidien Jurassien door Véronique Erard, waarin ze haar licht werpt op de Freiberger in het buitenland/ de wereld.
In haar artikel van eind augustus schrijft ze hoe de Franches-Montagnes in Virginia gearriveerd is.
Nina McKee leerde het ras kennen tijdens een vakantie in de Jura want ze had nog nooit van het Freiberger ras gehoord. Zijzelf is niet de eerste de beste trouwens, want nadat ze paardenwetenschap gestudeerd had aan de universiteit in haar land, heeft ze ook de Amerikaanse Saddlebred getraind.
In 2018 wordt ze verliefd op het karakter van de Freiberger. Ze koopt haar eerste fokmerries en hun veulens. Het jaar nadien vliegen 3 andere merries van de Jura naar New York.
De jonge paarden groeien tijdens de zomermaanden op bij haar broer Charles die in Canada woont. Sinds 4 jaar heeft ze 9 veulens gefokt op zo een 100 km van Washington DC via kunstmatige inseminatie, met zaad afkomstig van de hengsten van de Staatsstoeterij in Avenches.
Haar eerstgeborene, URI, heeft dit jaar in maart alle blikken naar zich toegericht gekregen tijdens een wedstrijd op internationaal niveau van springen en aangespannen rijden.
Broer en zus zijn overtuigd dat de Freiberger het perfecte paard is, superieur aan andere rassen.
De prijs van een Freiberger ginds situeert zich tussen de 25 000 tot 40 000 dollar.
Hoewel het transportbedrag nog ‘redelijk’ is zijn de importtaksen ‘zeer aanzienlijk’, vindt ze.
Nina verkoopt haar paarden ook niet aan de eerste de beste. Ze mogen volgens haar niet in verkeerde handen terecht komen. Hierin volgen wij haar – hier bij ons – volledig.
Elke kruising wordt onmogelijk gemaakt omdat ze enkel maar ruinen te koop aanbieden. Het verkoopcontract stipuleert duidelijk dat kruisen verboden is.
Je kan haar profiel checken op FB: Piedmont Freibergers
Een paard moet je kunnen kopen in vertrouwen. Dat is in de paardenwereld helaas niet steeds het geval.
Wie zijn wij? Guy en ik zijn reeds een 50-tal jaren actief in de paarden en sinds een 2-tal jaar met pensioen en we hoeven echt niets meer te bewijzen en zeker al niets te forceren. Wat we doen, doen we omdat het onze passie is. Paarden zijn er steeds geweest in ons leven en zullen er – zolang het fysiek kan – altijd zijn. Die Freibergers zijn als onze kinderen.
Bij ons gaat het er niet om, om ze ‘gauw-gauw’ te verkopen. We willen dat ieder paard met zijn eigenheid ook zijn passende ruiter/mens/menner-equivalent vindt. Onze paarden moeten goed terecht komen, en er ‘happy horse’ kunnen zijn. Freibergers moeten in-en-uit kunnen. Het zijn buitendieren. Ze zijn niet gemaakt om een ganse dag in een stal van 3m op 3m te staan en 3 keer in de week eens buitengehaald te worden voor een uurtje. Freibergers zijn heel graag bij de mens, ze zijn intelligent en willen werken voor jou. Dit is voor ons een eerste vereiste, wil je bij ons een paard kunnen kopen.
We geven er de voorkeur aan dat paarden een tijdje bij ons verblijven als ze van Zwitserland komen zodat we de tijd hebben om ze grondig te leren kennen zodat we bij een potentiële geïnteresseerde persoon haarfijn kunnen uitleggen hoe het dier functioneert.
Soms contacteren mensen ons na aankoop terug om nog wat bijkomende vragen te stellen die we heel graag beantwoorden.
Als u bij ons een paard komt uitproberen, wordt die eerst netjes voorgereden en na een intake gesprek bij een gezellige kop koffie of thee, stellen we al meteen vast of het specifieke paard al dan niet zou passen bij de persoon in kwestie.
Wanneer mensen een keuring vragen, kan dat, klinisch en/of röntgenologisch. Aangezien de dierenarts van de klant niet meteen tot bij ons kan komen gezien de afstand en de tijd, vragen we onze dierenarts, een man met jarenlange ervaring in paarden. De klant wordt geacht bij de klinische keuring zeker aanwezig te zijn. Kan dit niet dan wordt alles gefilmd of worden er foto’s genomen. Uiteraard volgt er een verslag nadien. Wat de röntgen betreft, die worden nadien doorgezonden naar de dierenarts van de klant zodat die zo meteen een 2de advies krijgt.
Pas wanneer alle partijen overeenstemmen kunnen we overgaan tot de verkoop.
Als onze manier van werken u vertrouwen geeft, kom dan gerust eens langs een kijkje nemen.
Nash en Nazard du Seneut, onze 2 jaarling-veulentjes komen van deze élevage. Michel Queloz heeft een reputatie opgebouwd als president van de jury van het Franches-Montagnes stamboek. Dat wordt je pas als je een echte kenner bent, met een oog op een paard en vooral dat je al die kennis kan gebruiken voor de eigen fokkerij.
In bijgevoegd artikel lees je dat zijn Elevage du Seneut, eens te meer een mogelijk paard heeft voortgebracht met een veelbelovende toekomst.
Het was Michel die ons zijn 2 veulentjes toonde in september 2018. We waren snel verkocht en de 2 hengstjes staan ondertussen bij ons thuis en worden verzorgd om ze op te leiden tot keurige Franches-Montagnes die zowel onder zadel als in de koets zullen gaan binnen 2 jaar.
‘Er was eens….’ Klinkt dit voor jou ook als de beginzin van een klassiek sprookjesverhaal? Wel dit is er ééntje waarbij ik je durf te zeggen: ‘Nee, geen sprookje maar écht gebeurd en waarbij het toeval zich vast en zeker een hoofdrol toekende. Je zou het kunnen omschrijven met een spreekwoord als :’…Of hoe een dubbeltje rollen kan…’
Let’s go….Er was eens… onze allereerste Franches-Montagnes-ruintje, die van jonge leeftijd bij ons was, die bereden werd onder het zadel en tegelijk een zalig koetspaard was in enkel-en dubbelspan. Hij was een lief en betrouwbaar paard dat iedereen hier graag had. Heel bizonder was hij voor een meisje die haar rijlessen bij ons kwam nemen. Ik ga haar Lisette noemen… Vanaf de start was er een ‘coup de foudre’ bij allebei. Hun vriendschap werd hechter en ankerde zich bij allebei behoorlijk vast. Lisette was toen 12.
Ze had doodgraag het paardje gekocht maar de ouders zagen dit niet meteen zitten omdat Lisette al een pony had waar ze heel veel tijd in stopte en die ook plaats innam bij hen op de boerderij. Daarbij kwam dat Lisette aan haar middelbaar begon en de ouders zagen niet in dat hun dochter het werk van beide paarden + hen te werken niet zou kunnen combineren met de school. Daarbij kwam dat er nog kinderen thuis waren en… wat je voor de ene doet moet je ook voor de andere doen. Dus nee, helaas voor Lisette, maar het was en bleef een stevige njet. Lisette kon er zich niet bij neerleggen en bleef aldoor maar zagen en vragen, maar niets hielp.
Op een dag kwam er een koper en het ruintje verliet onze stal om een paar honderd km verder aan een nieuw leven te beginnen als koetspaard.
De wereld van Lisette stortte letterlijk in. haar beste vriend kwijt. Nooit zou ze hem nog terugzien! Ging hij wel goed verzorgd worden? Waar kwam hij terecht? Wat als ze hem niet graag hadden en die mensen hem opnieuw gingen verkopen? En zo sloegen haar gedachten op hol.
De tijd verliep en Lisette reed steeds meer andere jonge paarden waar ze met dezelfde liefde en gedrevenheid mee omging, maar diep van binnen bleef de liefde voor haar eerste ruintje leven. Steeds weer vergeleek ze het paard waar ze mee reed, met het ruintje. Thuis op haar kamer waren zijn foto’s alomtegenwoordig. Hem vergeten, dat kon niet maar ze had hem een plaats gegeven in het diepste van haar zieltje. Ze had aanvaard om er zich mee te verzoenen.
Tot op een dag… wij telefoon kregen van de nieuwe eigenaar om te vragen of we eventueel interesse hadden om het ruintje terug te kopen want hij had andere plannen in de sport en ging over op een span shetlandpony’s.
We spraken af om gaan te kijken in welke staat hij was want er was toch heel wat tijd overgegaan op de andere plek. Maar toen we daar aankwamen, bleek hij nog steeds dezelfde, goed verzorgd, alleen, zijn blik leek meer gesloten, apatischer of het hem allemaal niet zo kan schelen…
We kochten hem terug en onderweg naar huis zei mijn man: ‘Zou je eens niet bellen naar Lisette?’ Zo gezegd, zo gedaan!
Lisette nam telefoon op en ik vroeg haar: ‘Weet je nu wat er vandaag gebeurd is ?’ ‘Nee’, zei ze, ‘Wat dan?’ ‘Wel’, antwoordde ik, ‘Dit is nu raar toeval, we zijn op baan en hebben toevallig een paard gezien met dezelfde naam als je ruintje!’ ‘Oh’, riep ze,’ En geschokt als ze was, volgde er een domme vraag: ‘En, geleek hij er een beetje op?’ Ik was even stil en zei toen: ‘Wel, …het was hem!’ Toen had je de lange stilte aan telefoon, zelfs met een dikke schaar niet kunnen breken…
Ik wou haar niet langer onder druk zetten en vertelde haar dat we hem teruggekocht hadden en dat we ermee op weg waren naar huis.
Ik hoef je niet te vertellen wie er ons stond op te wachten toen we thuis de parking opreden. Traantjes van geluk rolden over haar wangen. Praten lukte eerst niet. Eerst de knuffels! Het ruintje zelf leek zich meteen te herkennen qua locatie maar vooral zijn Lisette herkende hij meteen. Zijn blik ging open en we zagen alle drie meteen het paardje terug zoals hij voordien altijd was geweest.
Vanaf toen ging alles in een versnelling, de ouders konden niet anders dan akkoord gaan toen ze hun dochtertje zagen heropleven.
Lisette is vandaag 17 en tot op vandaag is het een liefdesverhaal tussen die twee.
Laatste hoorde ik ze nog zeggen tegen een vriendinnetje: ‘Weet je, sinds ik mijn paard heb, heb ik mijn fiets aan de kant geschoven. Ik neem nu mijn paard gewoon voor alles in de plaats van mijn fiets!’
We komen ze allebei geregeld tegen, met zadel, zonder zadel, met hoofdstel, zonder hoofdstel, of soms ook gewoon op wandel met hem ernaast, of ze zet kleine kinderen die op bezoek zijn, op zijn rug. Boompje hier, balkje daar, eender wat, steeds plezier.
En hij zelf? Hij is in een opperste staat van geluk met ‘zijn Lisette’ en het andere merrieponytje bij hen thuis…
Kijk dit is nu waar een Franches-Montagnes voor staat, allround, loving, en betrouwbaar, het ideale familiepaard.
